Studenci i kryzys kart kredytowych

Czytaj dalej, aby dowiedzieć się, jak karty kredytowe utrudniają studentom.

Pixabay

Jaki jest problem z kartami kredytowymi i studentami?

Karty kredytowe są powszechną częścią życia w Ameryce. Większość ludzi nawet nie zastanawia się, czy nie przesuwać karty nawet w przypadku najdrobniejszych zakupów. Nic dziwnego, że tak wielu Amerykanów ma długi. Nie jest również zaskoczeniem, że firmy obsługujące karty kredytowe nieustannie poszukują nowych posiadaczy kart, zwłaszcza studentów, którzy dopiero rozpoczynają życie z postrzeganą niezależnością finansową. Ale czy nawet studenci muszą mieć karty kredytowe, czy też firmy obsługujące karty kredytowe po prostu wykorzystują ich słabość?

W jaki sposób firmy obsługujące karty kredytowe celują w dzieci ze szkół wyższych na kampusie

Studentom brakuje gotówki i łatwo padają ofiarą minimalnego stylu życia, jaki zapewnia posiadanie karty kredytowej. Firmy obsługujące karty kredytowe wiedzą o tym i chętnie z tego korzystają. Studenci otrzymują zachęty, takie jak darmowe upominki za rejestrację i programy nagród za używanie karty. Karty zaprojektowane specjalnie dla studentów mogą oferować takie funkcje, jak „nie jest wymagany dochód minimalny” lub „nie jest potrzebny cosigner”. Karty te zazwyczaj zaczynają się od stawki początkowej 0%, po której następuje APR, który może wynosić od 0% do 19,24% (Otto).

Firmy obsługujące karty kredytowe były często potępiane za ich pozbawione skrupułów taktyki wabienia naiwnych studentów w niekończący się cykl zadłużania się, zanim jeszcze ukończą studia i zapewnią im pierwszą pracę na pełny etat. Studenci college'u ledwie mogą wejść na kampus, nie będąc bombardowanym wszelkiego rodzaju ofertami kart kredytowych. Niektóre uniwersytety podpisują umowy z firmami obsługującymi karty kredytowe, aby zarobić dodatkowe pieniądze („Chcą twoich dzieci!”). Nawet z kolegiami po stronie firm obsługujących karty kredytowe trudno jest studentom nie paść ofiarą kart kredytowych i zadłużenia.

Młodych ludzi można łatwo zwabić do zapisania się na karty kredytowe, padając ofiarą kampanii marketingowych w mediach społecznościowych.

PEXELS

Reklama w mediach społecznościowych

W dalszej próbie skierowania reklam do studentów, popularny portal społecznościowy FaceBook nawiązał współpracę z JP Morgan Chase w sierpniu 2006 roku. Dzięki partnerstwu firma Chase została wyłącznym sponsorem strony internetowej, z której w tamtym czasie korzystali głównie studenci. FaceBook umieścił w swojej witrynie banery zapraszające użytkowników do przyłączenia się do specjalnej grupy „Chase +1” na Facebooku, co oznaczało niewiele więcej niż promocję nowej karty +1 Chase. Zapisując się do karty, zapraszając znajomych do grupy i podejmując inne powiązane działania, uczniowie mogli zdobywać punkty, które można wykorzystać na DVD, inne towary lub darowizny na cele charytatywne („Chase, studenckie karty kredytowe Facebook Market”). Wydaje się, że nigdzie nie jest bezpieczne przed taktykami firm obsługujących karty kredytowe skierowanymi do młodych ludzi.

Czy karty kredytowe są potrzebne studentom?

Ale czy studenci naprawdę potrzebują nawet kart kredytowych? Niektórzy krytycy twierdzą, że karty kredytowe są niezbędne, aby studenci mogli jak najszybciej zbudować dobry kredyt. Podczas gdy „głównym sukcesem kampanii marketingowej branży kart kredytowych jest przekonanie studentów, że mogą zbudować dobrą historię kredytową tylko za pomocą kart kredytowych”, istnieją inne sposoby na ustanowienie dobrego kredytu, takie jak rejestracja w celu uzyskania konta telefonicznego i rachunków komunalnych. jako detaliczne karty obciążeniowe (pojedyncze). Są też rodzice, którzy uważają, że ich dzieci potrzebują kart kredytowych, aby nauczyć się odpowiedzialności finansowej, podczas gdy w rzeczywistości karty kredytowe są bardziej skłonne do tego, aby uczniowie stali się nieodpowiedzialni finansowo (Ramsey). Przeciętny student college'u jest winien ponad 2000 dolarów zadłużenia na karcie kredytowej,a ponad 20 procent wszystkich posiadaczy kart kredytowych licencjackich ma od 3000 do 7000 USD zadłużenia („Oni chcą twoich dzieci”). Jeśli studenci nadal będą przyzwyczajać się do takiej nieodpowiedzialności finansowej, cała gospodarka może mieć kłopoty.

Karty kredytowe sprawiają, że nadmierne wydatki są zbyt łatwe.

PEXELS

Dlaczego karty kredytowe mogą być problemem

Ponieważ karty kredytowe pozwalają ludziom „i zapłacić później”, ludzie zwykle wydają więcej, niż mogą sobie pozwolić na kredyt. W 1999 roku amerykańskie gospodarstwa domowe zaczęły wydawać więcej pieniędzy, niż zarabiały. Zaczęło się od niewielkiego deficytu wynoszącego około 50 miliardów dolarów, ale deficyt szybko urósł do ponad 350 miliardów dolarów. „Ponieważ konsumenci stanowią dwie trzecie gospodarki, muszą nadal wydawać pieniądze, aby utrzymać gospodarkę w dobrym stanie” (Walker). Może się wydawać w porządku, że konsumenci wydają ponad swoje możliwości, ponieważ w tej chwili inwestuje więcej pieniędzy w gospodarkę, ale jeśli ludzie nie zmienią swoich nawyków wydawania, będą zadłużeni i zmuszeni do ogłoszenia bankructwa, co jest zdecydowanie nie jest dobre dla gospodarki.

Historia kart kredytowych

Pomysł wykorzystania kredytu do robienia zakupów istnieje już od XIX wieku, chociaż dopiero w latach pięćdziesiątych XX wieku pojawiły się karty kredytowe, jakie znamy dzisiaj. Na początku XX wieku firmy naftowe i domy towarowe wydawały karty obciążeniowe, których można było używać tylko w firmie, która wydała kartę. Karty te zostały opracowane jako sposób na budowanie lojalności klientów i poprawę ich obsługi, podczas gdy dzisiejsze karty kredytowe są używane głównie dla wygody (Gerson). Karty kredytowe, których można było używać tylko do zakupu gazu i ropy, były pierwszymi kartami kredytowymi akceptowanymi w całym kraju, które pojawiły się przed 1924 r. („Pochodzenie i historia kart kredytowych”). Pierwsza karta bankowa została wprowadzona w 1946 r. Przez bankiera z Brooklynu imieniem John Biggins. Karta nosiła nazwę „Doładuj” i mogła być używana tylko lokalnie.Posiadacze kart Charg-It byli zobowiązani do posiadania konta w banku Biggins, który zwracał koszty sprzedawcy i pobierał od klienta płatność za każdy zakup dokonany kartą (Gerson).

Następnym krokiem naprzód w kredytach konsumenckich był Diner's Club, założony w 1950 roku przez Franka McNamara, kiedy w 1949 roku zdał sobie sprawę, że zapomniał o swoim portfelu, gdy przyszedł rachunek w restauracji na kolację biznesową, i zdecydował, że powinien być alternatywą dla gotówki (Gerson). Roczna opłata za Diner's Club wynosiła pięć dolarów i była akceptowana w 28 restauracjach. Diner's Club stał się pierwszą krajową kartą kredytową („Pochodzenie i historia kart kredytowych”). Firma American Express, która powstała w 1850 roku i początkowo specjalizowała się w dostawach, przekazach pieniężnych i czekach podróżnych, również stworzyła własną kartę kredytową w 1958 roku po zauważeniu sukcesu Diner's Card (Gerson). To był początek kart kredytowych, jakie znamy dzisiaj.

W 1951 roku Franklin National Bank of New York zaoferował kartę, której zatwierdzone osoby mogły używać do robienia zakupów u uczestniczących sprzedawców (Gerson). Była akceptowana przez wielu sprzedawców, w przeciwieństwie do karty Diner's Club, której można było używać tylko do restauracji, hoteli i podróży lotniczych. Inne banki szybko poszły za wskazówką Franklin National Bank i stworzyły własne programy kart kredytowych. Karta Banku Ameryki w San Francisco, BankAmericard, przekształciła się w kartę kredytową znaną obecnie jako Visa, podczas gdy programy kredytowe innych banków w Kalifornii stały się kartą MasterCard.

Naładuj to!

PEXELS

Wpływ kart kredytowych na życie w Ameryce

Od czasu wprowadzenia karty kredytowej do życia w Ameryce, zadłużenie osobiste było głównym problemem dla wielu Amerykanów. Ponieważ rachunki za karty kredytowe nie muszą być opłacane do końca miesiąca, ludzie zwykle wydają więcej, używając kart kredytowych. Niektóre firmy oferują okresy karencji wykraczające poza datę fakturowania, aby rachunek był opłacony przed naliczeniem odsetek, chociaż wiele firm odchodzi od oferowania tego okresu karencji. Jeśli posiadacz karty nie jest w stanie opłacić rachunku karty kredytowej w terminie, odsetki zaczną się sumować, powodując, że posiadacz karty będzie winien więcej niż wcześniej pobrał („Jak obliczane są opłaty za finansowanie karty kredytowej”). jest to poważny problem, jeśli pobierają więcej, niż mogą sobie na to pozwolić.

Jak firmy obsługujące karty kredytowe określają stopy procentowe

Istnieje kilka metod stosowanych przez firmy obsługujące karty kredytowe w celu określenia stóp procentowych. Saldo skorygowane to metoda, w której saldo na początku cyklu rozliczeniowego jest korygowane w dół o płatności dokonane w trakcie cyklu i nie jest korygowane w górę o opłaty dokonane w tym samym cyklu. W przypadku tej metody nie ma znaczenia, kiedy saldo jest wypłacane, o ile jest to w trakcie cyklu. Inną metodą obliczania odsetek przez firmy obsługujące karty kredytowe jest średnie saldo dzienne , w którym saldo na rachunku posiadacza karty w każdym dniu cyklu rozliczeniowego jest sumowane, a następnie dzielone przez liczbę dni w cyklu rozliczeniowym. Wszelkie płatności dokonane w trakcie cyklu są odejmowane od należnej kwoty. Średnie saldo dzienne dla dwóch cykli jest podobny do metody średniego salda dziennego . W tej metodzie saldo na rachunku posiadacza karty jest sumowane każdego dnia przez dwa cykle rozliczeniowe, a suma podzielona przez liczbę dni w dwóch cyklach rozliczeniowych. Saldo poprzednie to metoda, w której okresowa stopa procentowa jest stosowana do salda początkowego cyklu rozliczeniowego. Płatności i zakupy dokonane w trakcie cyklu rozliczeniowego nie są brane pod uwagę. Piątą metodą, której firmy obsługujące karty kredytowe mogą używać do obliczania odsetek, jest saldo końcowe , w którym do salda na koniec cyklu rozliczeniowego doliczana jest okresowa stopa procentowa. Okresową stopę procentową ustala się, dzieląc RRSO (roczną stopę procentową) przez liczbę okresów rozliczeniowych w roku, zwykle dwanaście („Jak obliczane są opłaty za finansowanie kart kredytowych”). Odsetki naliczane przez firmy obsługujące karty kredytowe mogą naprawdę się sumować i jeszcze bardziej zaciągnąć dług.

Karty kredytowe mogą być dobrym sposobem na zbudowanie kredytu, o ile jesteś w stanie spłacać je co miesiąc, aby uniknąć dodatkowych odsetek.

PEXELS

Rozważ długoterminowe skutki przed przeciągnięciem karty kredytowej

Chociaż karty kredytowe były kluczową częścią amerykańskiej kultury od ponad pół dekady, firmy obsługujące karty kredytowe i banki stają się nieodpowiedzialne, jeśli chodzi o rynki docelowe. Firmy obsługujące karty kredytowe nie przejmują się tym, że powodują zadłużenie studentów jeszcze przed ukończeniem studiów, ani nie przejmują się możliwymi długoterminowymi skutkami, jakie nieuchronny wzrost zadłużenia i bankructwo spowodowane używaniem karty kredytowej będzie miał na gospodarka.

Uwaga

Po raz pierwszy napisałem ten artykuł w 2008 roku, w ostatniej klasie liceum, jako część mojego wpisu do projektu badań ekonomicznych dla Business Professionals of America. Zdobyłem pierwsze miejsce w regionalnych konkursach za ten artykuł.

Źródła

• „Chase, studenckie karty kredytowe Facebook Market”. MarketingVOX. 2008. 2 stycznia 2008.
• Gerson, Emily Starbuck i Ben Woolsey. „Niezbyt dobra historia kart kredytowych”. CreditCards.com. 18 grudnia 2007. 21 grudnia 2007.
• „Jak obliczane są opłaty za finansowanie karty kredytowej”. Financial Web. 2007. 3 stycznia 2008
• „Pochodzenie i historia kart kredytowych”. Financial Web. 2007. 11 listopada 2007.
• Otto, Stephen. „Jak lekkomyślny jest marketing kart kredytowych dla studentów?” Sieć Prawa Upadłościowego. 6 listopada 2007. 12 listopada 2007.
• Ramsey, Dave. „Prawda o nastolatkach i kartach kredytowych”. DaveRamsey.com. 2007. 11 listopada 2007.
• Singletary, Michelle. „Czy studenci potrzebują kart kredytowych? Washington Post. 28 sierpnia 2003. 11 listopada 2007.
• "Chcą twoich dzieci!" Financial Web. 2007. 11 listopada 2007
• Walker, Susan C. „Zadłużenie amerykańskiej karty kredytowej konsumenckiej może załamać gospodarkę”. Fox News. 31 grudnia 2004. 11 listopada 2007.

© 2018 Jennifer Wilber